Dag leuke lezer, leuk dat je er bent! Vorige week deelde ik een Instagram story over dat ik voor het eerst alleen naar een concert zou gaan. Ik vertelde dat ik het wel een dingetje vond en vroeg jullie ervaringen met mij te delen. Daar kwamen uiteenlopende reacties op, voornamelijk positief. Ook leefde veel van jullie met mij mee, wat ik super lief vond! Er kwamen daarna ook een hoop vragen, vooral hoe ik het gehad heb. Ik wil er teveel over kwijt om even snel in een story te delen. Daarom besloot ik een artikel te schrijven over in je eentje naar een concert en het theater te gaan.
Yes, je leest het goed! Ook het theater. Drie dagen na een concert zag ik dat er nog een paar kaarten waren voor een leuke cabaret voorstelling hier in de Leidse Schouwburg. Ik bestelde direct een kaartje. Hoe ik dat heb ervaren vertel ik ook! *het kleine aantal foto’s dat ik had wilde met geen mogelijkheid uploaden. Dus je moet het dit keer met alleen tekst doen*.
Waarom alleen?
Alleen naar een concert gaan kan allerlei redenen hebben. Die van mij was omdat ik een maand of 8 geleden is desperate need of live muziek was. Ook was de kans toen nog heel groot dat het weer niet door zou gaan. En ik weet gewoon niemand in mijn directe omgeving die dit net zo leuk zou vinden als ik. Daarom besloot ik een kaartje te kopen. YOLO! Helemaal niet in mijn agenda gezet ook.. Tot ik stories van de artiest zag dat ze vol in voorbereiding waren. In mijn hoofd ‘Hee daar heb ik toch een kaartje voor? Fuck, het is volgende week al’. Zin in!
Sef in Paradiso
Maar naar wie was ik nou? Naar Sef (Yousef Gnaoui). Beter bekend als ‘het is je boy Sef van de Flinke Namen’ of maker van monsterhit ‘De Leven’. Ik was al fan van hem in mijn tiener jaren. Hij straalt gewoon altijd iets cools en chills uit. Hij zegt rake dingen en ik vind zijn teksten over het algemeen vrij briljant grappig, ook wanneer het om serieuze zaken gaat. Vorig voorjaar kwam zijn nieuwste plaat ‘El Salvador’ uit. Net toen we in lockdown zaten. Voordat de plaat uitkwam bracht hij een nummer ‘niks missen’ uit. Met zinnen als ‘spring niet achterop bij mij, daar zit een kinderstoel op’. Binnen een week kende ik het hele nummer uit mijn hoofd.
Ongemak?
Goed dan ga je dus alleen op naar Paradiso. Vooraf at ik nog bij een bevriende collega, wat heel gezellig was. Tien minuten lopen en ik was bij Paradiso. Ik was best wel chill en vooral heel benieuwd naar hoe ik het zou ervaren. In no time was ik binnen en had ik mijn jas opgehangen. De zaal inlopen was wel een beetje vreemd, vooral omdat het nog helemaal niet druk was. Ik was blij dat je in Paradiso van die opstapjes aan de zijkant van de zaal hebt. Daar ben ik lekker gaan zitten. Ik was blij met mijn volgestroomde Instagram Inbox. Dus die kon ik rustig even wegwerken. Prima bezigheid! Na 3 kwartier begon het wel vol te lopen dus ik besloot te gaan staan. Het boeit me werkelijk niks wat mensen ervan zouden vinden dat ik daar alleen stond. Alleen weet ik vaak niet wat ik met mijn lijf aan moet. Waar laat je je armen en wat doe je als je met niemand (kunt) praten. Dan voel ik me weleens ongemakkelijk door mezelf. Ik heb nog extra opgelet of ik andere alleen zag. Maar het waren alleen maar groepjes van 2 of groter.
Ik had ook kunnen gaan zitten
Trouwens, wat ik vergeet te vertellen; ik had heel veilig kunnen kiezen om op het balkon te gaan zitten. Maar ik wilde er gelijk alles uithalen qua ervaring. Het werd drukker en drukker. Uiteraard werd ik weer opgescheept met een klef stel voor me. Links een groepje met iemand die zichzelf heel interessant vond en dat uitbundig naar buiten bracht op een vond ik (irritante) manier. En achter me stonden een paar kleine(re) meiden, waarvan ik, volgens mij, opving dat ik mijn haar beter in een staart had kunnen doen (ivm zicht). De optie om met één van deze mensen een praatje aan de knopen was voor mij al gelijk van de baan. Ik had toen nog een andere plek kunnen kiezen, maar ik haat het om mezelf tussen de mensen door te moeten duwen. Dus dat deed ik niet.
Het begin
De lichten gingen uit en het begon. Het vond het direct cool. Zoals ik al zei, ik vind alles wat die gast doet gaaf. Dus met alleen het podium oplopen was ik al vermaakt. Een lang intro met orkest ging over in het eerste nummer. Wat ik uiteraard kende. Normaal gesproken zit er er gelijk in, maar het voelde wat onwennig.
Toen gebeurde er iets onverwachts..
Iets voorbij de helft gebeurde iets waar ik absoluut geen rekening mee had gehouden. Ik ga er niet te ver op in maar even in het kort de aanleiding. Afgelopen zomer heb ik afscheid moeten nemen van een veel te jong en dierbaar familielid. Door de combi van tekst en de feest setting knakte ik volledig. Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst zo heb staan vechten tegen mijn tranen. Helemaal niks mis met dat nummer natuurlijk maar ik dacht alleen maar ‘kan dit stoppen’. Het feit dat ik nu niemand had om even op terug te vallen maakte dat moment ronduit kut. Ik trok daarna een beetje bij maar een paar nummers later ging het weer ‘fout’, daar moest ik me ook echt doorheen bijten. Zoals je wel snapt, heeft dit alles nogal een stempel gedrukt op de hele avond.
Hoe was het verder?
Los van het hele emo gedeelte was het concert zelf echt top! Maar wat ik bleef merken is dat ik er niet in kwam. Wat ik vooraf al dacht, bleek waar. Ik miste het onwijs om plezier te delen en daardoor maakte ik het gevoelsmatig maar voor de helft mee. Dat is denk ik het beste hoe ik het kan omschrijven. Bij het toegift trok hij nog een blik oude hits open en de feest stemming werd daarmee vervijfvoudigd. Ook wel bij mij, maar ik was toch echt tam. Normaal zing ik uit volle borst mee en doe ik ook nog wel iets wat op een danspas lijkt. Maar nu, ik stond maar te staan.
Onderweg naar de gang stootte iemand tegen mijn arm waardoor mijn oordopje op de grond viel. Balen want deze had ik net nieuw. Ik dacht, ik doe één poging met mijn zaklamp. Ik zag ‘m niet en stond op het punt het op te geven. Iemand schoot te hulp en vroeg wat ik zocht? Een vriend van hem wees het oordopje direct aan. Met een goede, grappige en ad remme opmerking maakte ik ze nog hard aan het lachen ook. Oordopje terug en toch nog een punt voor mijn sociale skills. Mijn jas halen was vervolgens echt een kansloze missie. De route was anders dan normaal en totaal niet aangegeven. Toen deed zo’n beveiliger super onaardig tegen me en pas 3 (!!) kwartier later stond ik buiten met mijn jas.. Ik wilde echt héél graag naar huis. Van het station naar huis op de fiets zijn de opgespaarde tranen er in volle vaart uitgekomen.
Eindconclusie
Ik had echt gehoopt om nu met een super enthousiaste eindconclusie te komen. Spoiler; die heb ik niet. Had ik het willen missen? Nee dat niet! Heb ik het ervaren als hele leuk avond? Ik wil ja zeggen, maar na een week nadenken kom ik toch op nee uit. Zou ik het nog eens doen? Ja dat wel. Als ik iets heel graag zou willen zien en niemand kan/wil mee zou dat me niet meer tegenhouden. Tenminste zo denk ik er nu over, als het zover is twijfel ik vast weer. Ondanks een voor mij beladen avond zou ik het nog wel een keer de kans geven.
Toch wil ik het dus aanraden om wel te doen, wanneer je twijfelt. Het voelt heel erg lekker om dit te hebben afgestreept. Ik wordt bijna 31 maar toch voel ik me weer een beetje volwassener. De kans dat je wel leuke mensen om je heen hebt staan en niet wordt overvallen door een emotioneel drama is natuurlijk super groot!
Reacties van jullie
Vooraf kreeg ik zoals gezegd een hoop ervaringsverhalen binnen. Wat me opviel was dat de volgende dingen veel werden genoemd: 1. je kan gaan en staan waar je wil. 2. Je kunt makkelijk weg als het niet leuk is. 3. Er staat niet de hele avond iemand in je oor te tetteren en 4. Je beleefd de muziek veel intenser. De eerste 3 vielen op omdat ik dacht; dan heb je nog nooit een goede concert buddy gehad. Met die van mij lig ik altijd 120% op één lijn. Wij tetteren nooit in elkaars oor maar hebben wel vette lol. Punt 4 heb ik, zoals je hebt kunnen lezen, dus helemaal niet ervaren. Juist het tegenovergestelde.
Alleen naar het theater
Drie dagen na het concert zag ik dus dat er nog enkele kaarten waren voor de cabaret voorstelling van René van Meurs, in de Leidse Schouwburg. Zonder ook maar enige twijfel kocht ik een kaartje. Ik had er gelijk zin in en ik dacht; even doorpakken nu Eef! Dit zal weer heel iets anders zijn.
Nou hier ben ik me toch een potje enthousiast over. Echt een dikke yes voor alleen naar het theater! Allereerst was het natuurlijk heel chill dat het voor mij maar 15 minuten lopen is. Ik hoefde maar eventjes in de rij en ik besloot mijn jas lekker bij me te houden. Mijn stoel vinden was even een dingetje. Maar naar 5 minuten kijken en stoelen tellen stond ik al die tijd al PRECIES naast mijn stoel. Goed zicht en relatief veel beenruimte. Tôp!
Keiharde aanrader!
Tijdens een theater voorstelling praat je toch niet, dus daar mis je ook niemand. De bedoeling is lachen, dat kan ik heel goed en verder zit je gewoon relaxed. Op het kaartje stond dat er een pauze zou zijn en ik had al helmaal bedacht hoe ik dat ging doen. Maar wat bleek? Geen pauze. Super chill! Dertig seconden na het laatste applaus stond ik al buiten en wandelende ik weer naar huis. Ik was blij, had genoten en dit was direct voor herhaling vatbaar. Dit vond ik echt een fijne ervaring. De voorstelling heb ik dus juist héél goed mee gekregen en ik was een avondje uit met mezelf. Dit kan ik echt keihard aanraden!
Napraten
Zou je hierover nog willen napraten of heb je andere vragen? Dan mag je altijd een DM sturen via mijn Instagram. Is het een ervaring waar iedereen iets aan kan hebben? Deel deze dan vooral hieronder als reactie.
Dikke liefs,
Eefje
Meer persoonlijke blogs lezen? Deze vind je als je hierop klikt.
