Straks is het zover! Heel Holland Bakt 2015 gaat beginnen. Het seizoen waar ik misschien wel in had kunnen staan shinen. Al vanaf het eerste seizoen wordt mij aan alle kanten verteld dat ik mij even aan moet melden. Mijn reacties waren altijd ‘ja daaaag, ik ben daar helemaal niet goed genoeg voor’, ‘ja doei denk je dat ik dat aandurf ofzo?’ & ‘nee joh dat is niks voor mij’.
Dit jaar begon het toch wel iets meer te kriebelen en ik begon langzaam steeds enthousiaster te worden. Het feit dat ik het allemaal maar veel te spannend en eng vond hield mij echt tegen om mijn aanmelding te versturen. Ik plaatste een berichtje op Facebook en Instagram met of ik het moest doen of niet. Ik wist in mijn achterhoofd ook wel dat iedereen zou zeggen dat ik me aan moest melden en wat ik dan wel te verliezen zou hebben? Niks, ik had niks te verliezen. Dus ik deed het!
Je even snel aanmelden bij HHB zit er niet in. Jeumig wat een enorm aanmeldingsformulier! Echt de meest uiteenlopende vragen. Hoeveel vlaaien/taarten/cakes/koekjes/ik in mijn leven al gebakken had? Wat mijn specialiteit was? Of ik een leuke keuken anekdote had en wat het moeilijkste is dat ik ooit gemaakt heb? Dit zijn er slechts een paar. Ik ben er gewoon 3 dagen mee bezig geweest want over veel antwoorden moest je ook echt wel even nadenken.
Enfin, die aanmelding is de deur uit en het grote afwachten is begonnen. Mijn hoofd sloeg op hol! Wat als, wat als? Wat als ik uitgenodigd wordt? Wat als ik zelfs de tv uitzendingen haal? Wat als ik een verpletterende indruk achterlaat bij heel HHB kijkend Nederland? Wat als dit dan een mega tof opstapje kan zijn naar misschien toch wel een carrière als bakker of iets dergelijks? Oké Eef kappen! Doe normaal! Zie eerst maar eens door al die duizenden aanmeldingen te komen. Dagen, weken en maanden gingen voorbij. Ik ben er allang niet meer zo erg mee bezig in mijn hoofd. Ik werd er steeds aan herinnerd omdat mij toch wel drie keer per week werd gevraagd of ik al iets gehoord had. We zijn immers al 5/6 maanden verder.
Uit nieuwsgierigheid ben ik gaan zoeken op internet. Of er misschien al iemand was die meer wist dan niks. Ik kwam op een Instagram account terecht van iemand die een foto posten met de tekst: ‘Jaaaa ik mag auditie doen voor HHB’. Ja maar ho even dacht ik! Ik heb nog niks gehoord en zij wel, dit kan niet veel goeds betekenen. Het begon ineens weer enorm te leven in mijn hoofd. En negatief als dat ik altijd ben ging ik er bij deze vanuit dat ik niet zou worden uitgenodigd. Ik gooide er nog een mailtje tegenaan. Of mijn aanmelding wel was aangekomen? Ik sloot af met de vraag op welke termijn we iets te horen zou krijgen. “Wij zijn bijna aan het einde van de selectie procedure en u zult spoedig van ons horen” kreeg ik terug. Een heel klein beetje hoop kwam mij weer tegemoet..
Tevergeefs! Ongeveer 2 weken later kreeg ik een mail met dat ik niet geselecteerd was. Ik was opgelucht, eerder opgelucht dan teleurgesteld. Waarom? ik heb geen idee. Misschien om het feit dat er eindelijk duidelijkheid was. Toch ben ik tot op de dag van vandaag nog nieuwsgierig waarom ik niet goed genoeg was om uitgenodigd te worden? Ik zal het nooit weten.
Misschien maar beter ook. Had ik mezelf daar al zien staan met minstens 1 camera op m’n snufferd en tijdsdruk zonder te schelden en te stressen? Nee. Ik word al pissig als ik een toefje slagroom 2 mm scheef op een taart spuit. Ik ga al bij de pakken neerzitten als ik van iets niet weet hoe het moet. Laat staan dat ik over elk klein ding dat niet naar mijn zin gaat loop te schelden. Misschien maar beter ook dus.. Al had je mijn gelukssprongetje van blijdschap als ik iets perfect had gemaakt echt wel willen zien.
Stiekem was ik dus toch graag het avontuur aangegaan en had ik daar heel veel geleerd!
